sábado, 29 de marzo de 2014

ATLETISMO: Técnicas dos lanzamentos


TÉCNICA DO LANZAMENTO DE PESO













  • Fase inicial ou posición inicial:

O lanzador colócase de costas ao lanzamento, co peso colocado debaixo da mandíbula inferior de maneira que os dedos poidan tocar o pescozo.

O cóbado do brazo que porta o peso elévase e sepárase do corpo en prolongación da liña dos ombreiros.

O outro brazo elévase en dirección ao chan.

A perna de apoio está en contacto co bordo superior do círculo e a outra perna semiflexionada, algo atrasada e contactando co chan coa punta do pé.

  • Balanceo:

O tronco inclínase cara adiante para colocarse case paralelo ao chan, apoiándose unicamente na perna dereita.

  • Agrupamento:

A perna esquerda que está en equilibrio aproxímase cara á dereita agrupándose deste xeito todos os segmentos corporais.

  • Deslizamento:

Impúlsase desprazando a cadeira e desequilibrando o corpo cara atrás coa perna de apoio e coa libre como dando unha "coz".

A perna de apoio con este impulso realiza un deslizamento cara ao centro do círculo e en liña recta á posición do lanzamento.

Os ombreiros deben manterse paralelos ao chan.

O pé dereito chega ao centro do círculo formando un ángulo aproximado de 135º coa dirección de lanzamento e coa perna flexionada e o pé esquerdo chega próximo ao contenedor (3-5 cms.) formando un ángulo de 45º coa dirección de lanzamento.

 O peso do corpo recae na perna de apoio e a esquerda permanece pasiva.

 O tronco sitúase en prolongación á perna libre que está estendida.

  • Final e recuperación:

Realízase unha rotación que comeza na punta do pé da perna de apoio e onde o corpo se vai orientando á dirección do lanzamento e irá realizando unha transmisión das forzas (cadea cinética) que remata coa extensión do brazo lanzador e un forte movemento de pulso, saíndo o peso despedido con axuda dos dedos, quedando a palma mirando cara a fóra.

Efectúase unha flexión do tronco e un investimento de pernas coa única finalidade de non saírse do círculo.

TÉCNICA DO LANZAMENTO DE DISCO


  • Agarre

O disco apóiase sobre as falanxes da man dereita ou esquerda e a palma da man. Os dedos lixeiramente separados entre si e o dedo polgar separado do resto.

  • Posición inicial

O lanzador colocarase nun extremo do círculo e de costas á zona de lanzamento. Os pés deben estar paralelos e separados a anchura dos ombreiros. As dúas pernas estarán lixeiramente flexionadas.

  • Movementos previos

Rompen a inercia do disco. Desprázase o artefacto horizontalmente, entre a altura da cadeira e a do ombreiro. Estes movementos realízanse unha ou dúas veces e ao finalizar, deben provocar unha rotación profunda do tronco, levando o disco moi atrás, co peso cargado sobre a perna dereita.

  • Xiro inicial

Nesta fase, téñense que ter en conta moitos aspectos:

- O tronco debe rotar na mesma dirección.

- As pernas atópanse lixeiramente flexionadas.

- A perna do brazo que porta o disco apóiase sobre a planta do pé.

- A perna oposta ao disco apóiase sobre a rexión metatarsiana.

- O brazo da man que porta o disco atópase máis arriba que os ombreiros.

- O brazo oposto debe aliñarse cos ombreiros.

Nesta posición o lanzador trata de alcanzar o máximo de torsión posible entre a cadeira e os ombreiros, atendendo aos seus eixes respectivos.

Desta posición o lanzador inicia o xiro pasando o peso do corpo da perna dereita cara á esquerda.
O brazo dereito debe estar atrasado e no alto, mentres que o brazo esquerdo se abre cara á esquerda.

A perna esquerda, virando sobre a punta do pé, executa un xiro activo, despegando en acción de empuxe contra o piso.

O tronco colócase sobre a vertical da perna esquerda.

A perna dereita elévase e inicia o seu movemento ao redor do pé esquerdo.

O tronco debe permanecer o máis recto posible sen virar e o brazo dereito atrás, mantendo o disco o máis lonxe do corpo que sexa posible.

O pé dereito entra en contacto co piso sobre o metatarso, cerca ao centro do círculo.

A perna esquerda diríxese cara atrás e o brazo dereito mantense atrasado e no alto.

  • Apoios de pe dereito e esquerdo

O pé dereito toma contacto co chan, co talón mirando cara á dirección do lanzamento. O lanzador dá de novo as costas á zona de lanzamento.

O pé esquerdo, busca o seu apoio aproximadamente a uns 70-85 cms. do dereito, de tal xeito que a punta do pé apóiase en liña co talón do dereito. O lanzador mantén o disco atrás, para evitar a superposición dos eixes de ombreiros e cadeiras.

  • Final

Esta é a fase técnica máis importante. Nela danse as seguintes situacións:

- O pé esquerdo entra en contacto co piso na parte posterior do círculo e apuntando cara ao campo de lanzamento.

- A perna dereita e cadeira comezan o traballo de rotación.

- A parte esquerda do corpo con acción vigorosa da cadeira e a perna esquerda entran en acción de bloqueo.

- Iníciase neste momento a acción do lanzamento, estando o eixe dos ombreiros paralelo ao eixe de lanzamento.

- O brazo de lanzar atrasado á cadeira fai un movemento de rotación explosivo, produto do traballo de empuxe da perna dereita.

- O brazo debe estar no alto cun ángulo de 90º entre o brazo e o corpo.

- O disco debe saír á altura dos ombreiros, axudado por un esforzo final dos dedos.

Para rematar debe de haber unha fase de RECUPERACION, xa que o lanzador non pode saír pola parte dianteira do circulo de lanzamento, e como ao lanzar o disco todas esas aceleracións tenden a proxectar o corpo cara a adiante, para contrarrestar esta forza cámbianse os apoios dos pés por medio dun salto, pasando o pé dereito a ocupar o sitio do pé esquerdo mentres este fai un movemento de rotación ao redor do dereito.

TÉCNICA DO LANZAMENTO DE XABALINA


  • Posición de partida

O lanzador colócase de cara á dirección de lanzamento e coa xabalina suxeita pola encordadura, descansando sobre a palma, paralela ao chan e apuntando algo cara a dentro. O brazo de transporte, debe ir flexionado polo cóbado e aberto.

  • Carreira de aproximación

Ten unha lonxitude que oscila entre os 25 e 30 metros, intentando alcanzar a máxima velocidade ao final da mesma.

Durante a progresión, o atleta manterá a súa liña de ombreiros e cadeiras perpendiculares á dirección de lanzamento, acelerando progresivamente.

A carreira complétase coa correcta execución dos pasos especiais: O primeiro paso é longo, o segundo é curto e o terceiro similar aos de carreira. Estes tres primeiros teñen o requisito común de ser rasantes. O cuarto é o máis longo e nel prodúcese o característico "cruzamento" de pernas; o quinto debe ser entre longo e normal.

- PRIMEIRO PASO: A xabalina comeza a ir cara atrás neste primeiro paso.

- SEGUNDO PASO: É un paso relativamente curto e o corpo vai virando progresivamente.

- TERCEIRO PASO: Ten unha amplitude normal de carreira, nin curto nin longo. O atleta prepara o cruzamento de pernas.

- CUARTO PASO: Debe ser longo pero non alto. Obsérvase no voo como a perna dereita "cruza" por diante da esquerda e debido á súa rápida acción, o tronco queda atrasado con respecto ás pernas. A perna dereita apoia en flexión acentuándose ao recibir o peso do corpo. Inmediatamente ao contacto a perna esquerda vai cara a adiante rápida e estendida, co talón, para apoiar freando con toda plántaa instantes despois.

- QUINTO PASO: É unha paso de gran lonxitude, a xabalina está perfectamente cargada e o corpo, que se atopaba virado, progresivamente pasará a estar de face á zona de lanzamento.

  • Final

A perna esquerda se flexiona lixeiramente ao recibir a carga da cadeira; simultaneamente ábrense o brazo e o ombreiro esquerdo, quedando agora os eixes de cadeiras e ombreiros perpendiculares á dirección de lanzamento.

A partir de aquí o lanzador montando o seu corpo sobre a perna esquerda (que se estenderá para impulsar) adianta o brazo dereito co cóbado por encima do ombreiro e mediante un forte "latigazo" lanza a xabalina.
Para non saírse do arco reglamentario, adianta a súa perna dereita para apoiala flexionada e transversal á dirección de lanzamento, e a perna esquerda levántase atrás equilibrando.

TÉCNICA DO LANZAMENTO DE MARTELO














  • Agarre

suxéitase colocando o asa nas segundas falanxes dos dedos da man esquerda (atletas destros) e os dedos da man dereita cubrindo aos da esquerda.
  • Posición inicial

O lanzador atópase de costas ao eixe de lanzamento con pernas separadas ao ancho dos ombreiros e lixeiramente flexionadas.

Os brazos estendidos, o asa do martelo atópase na súa man esquerda e a man dereita sobre esta, para lanzadores dereitos.

O martelo colocado á fronte ou atrás polo lado esquerdo ou dereito segundo a comodidade do atleta.
  • Volteos

Debido ao peso do artefacto, o lanzador necesita romper a inercia desde a posición de saída, balanceándoo adiante ou á esquerda e desprazándoo á dereita por medio dunha torsión do tronco cara a este lado.

Inícianse levando o martelo á fronte e á esquerda cos brazos estendidos ata a altura dos ombreiros.

O peso do corpo debe estar apoiado sobre ambas pernas lixeiramente flexionadas e os pés apoiados no chan totalmente.

Desde esta posición iníciase o xiro do tronco e cadeira cara á dereita, levando os brazos sobre a cabeza e diante da cara, apoiando o peso do corpo sobre a perna dereita. Cando os brazos esténdense, o tronco atópase vertical.

  • Xiros

Unha vez que a cabeza do martelo chega á altura do pé dereito no punto máis baixo da súa traxectoria, inícianse os xiros, que son tres ou catro.

O pé esquerdo vira. A perna dereita, unha vez abandona o chan, trata de recuperalo rapidamente, virando ao redor e preto da esquerda, apoiándose de punta ou de planta cando o pé esquerdo está apoiando a punta.

Os brazos mantéñense totalmente estirados, suxeitando o martelo que describe unha elipse, cuxos puntos baixos seguirán desviándose cada vez máis na dirección de xiro.

  • Final

No momento en que o lanzador está no bordo anterior do círculo, o pé dereito xa tomou contacto co chan e o martelo alcanzou o seu punto baixo; iníciase entón a fase final do lanzamento.

Lévanse os brazos estendidos ata a horizontal de forma paralela ao piso.

O pé da perna esquerda vira en dirección do lanzamento. No momento de liberar o martelo, a cabeza atópase lixeiramente cara atrás dos ombreiros e os brazos estendidos á altura do ombreiro.

Ao rematar a acción, o tronco e a cabeza volven á posición vertical, estando esta máis atrás dos ombreiros; mentres os brazos lévanse arriba da cabeza.
  • Recuperación

No momento de lanzar, o deportista acumula moita aceleración polo que logo de lanzar experimenta un desequilibrio que o impulsa cara a adiante.

Para contrarrestar isto o deportista debe facer cambio de pé e descender o centro de gravidade. Así logrará permanecer dentro do círculo.



xoves, 27 de marzo de 2014

ACTIVIDADES FÍSICAS NA NATUREZA E BENEFICIOS DAS MESMAS



As actividades físicas na natureza son aquelas actividades deportivas que tendo o seu ámbito de desenvolvemento na propia natureza buscan principalmente, do mesmo xeito que outras actividades físicas e deportes:

  • Mellorar a calidade de vida a través da adquisición de hábitos saudables
  • Favorecer as relacións persoais entre os participantes
  • Ocupar o noso tempo libre
  • Fomentar o respecto e coidado da natureza


O medio natura é un factor importante no momento de facer deporte, xa que os quen practica deporte ao aire libre recibe todas as cousas boas da natureza.

O deporte e a natureza son un factor de vital importancia na vida de calquera persoa debido ás vantaxes que trae a práctica de calquera deporte ao aire libre.

Antes de mencionar estas vantaxes estableceremos unha clasificación das actividades na natureza, e para elo usaremos a clasificación de Bouet (1968), o cal utiliza como criterio de clasificación o lugar e o marco no que se desenvolven:

  • Actividades na terra: senderismo, acampada, escalada, orientación, esquí, espeleoloxía, descenso de canóns e barrancos, puenting, pistas de rastrexo...






  • Actividades no auga: rafting, hidrospeed, piragüismo, remo, vela, windsurf, surf, submarinismo, esquí náutico...







  • Actividades no aire: á delta, parapente, paracaidismo, voo sen motor, voo con globo aerostático, aeromodelismo, voo de cometas...














  • Actividades do mundo animal: turismo ecuestre...







BENEFICIOS DO DEPORTE NA NATUREZA

Son moitas as vantaxes que reporta practicar un deporte directamente na natureza. Tanto polos beneficios físicos para o corpo do deportista, as vantaxes psicolóxicas relacionadas co benestar da mente ou algo tan simple e á vez importante como a ampliación das relacións sociais, trátase dunha longa lista da cal isto é só un resumo dos puntos máis importantes.

Beneficios físicos: o mellor para o corpo

Entre os beneficios físicos que podemos atopar, inclúense todos os que implica a práctica do deporte e, ademais, a vantaxe de facelo ao aire libre, nunha contorna limpa de contaminación. Isto permite ao corpo a eliminación das toxinas habituais, atopadas nos grandes núcleos de concentración urbanos, mediante a limpeza dos pulmóns e a re-osixenación do sangue.

Outra das vantaxes físicas na maior parte dos deportes ao aire libre é que, segundo recentes estudos realizados, as articulacións do corpo humano, principalmente, das pernas cara abaixo, sofren moito menos nos movementos por superficies de terra, que ao facelo en superficies asfaltadas ou de cemento.

Beneficios psicolóxicos: paz para a mente

Como beneficios psicolóxicos temos que a contorna natural, especialmente, cando se trata de turismo rural, axuda a previr e mellorar as situacións de estrés. Por non haber masificacións nin contornas ruidosas, o silencio habitualmente só é roto por sons de animais ou da propia natureza, cousa que, como é ben sabido, fomenta a relaxación corporal e mental do individuo.

Por outra banda, moitos dos deportes incluídos no turismo activo fan sentir ao deportista violentas emocións, ante as cales, o corpo humano segrega unha gran cantidade de adrenalina, o cal equivale, psicoloxicamente, a un desafogo que non adoita ser posible na vida cotiá.

Vivir unhas vacacións nunha casa rural nun paraxe afastado do día a día, conxugando a tranquilidade propia da contorna rural coas emocións das actividades de turismo activo é unha experiencia totalmente relaxante e recomendada para esquecer as rutinas e preocupacións da vida cotiá.

Beneficios sociais: ampliar horizontes

Os cambios da contorna por uns días, non só son bos psicoloxicamente falando, senón tamén desde o punto de vista social. Permiten ao individuo coñecer outros xeitos de vivir e relacionarse con persoas diferentes daquelas coas que habitualmente cohabita, en especial si falamos de turismo rural, ampliando así, tanto horizontes mentais, como círculos sociais, pois nada impide realizar novas amizades á vez que se practica un novo tipo de deporte. Ademais, os casos de aloxarse nunha casa rural ou practicar turismo activo, ofrecen a posibilidade de atopar xente con nosos mesmos gustos e preferencias.

DISCIPLINAS DEPORTIVAS E MÚSICA



A música é un dos elementos que integran certas disciplinas deportivas. A elección da mesma determina o estilo e o carácter da execución do exercicio. O achegamento a este tipo de disciplinas desde o punto de vista musical abre camiños alternativos e motivadores cara ao coñecemento das mesmas.

A sintonía entre a música e o exercicio técnico deportivo é un aspecto moi importante á hora de que unha acción sexa máis ou menos coherente. A análise desde o punto de vista musical, dános paso non só ao mundo deportivo, senón ao musical.

A través deste enfoque accédese ao coñecemento deportivo desde a perspectiva artística. Coreografía, coordinación, ritmo, pulso, agógica, dinámica, carácter e estilo son conceptos que coexisten en exercicios deportivos de gran técnica. Disciplinas minoritarias como o patinaxe ou a ximnasia rítmica poderían atopar neste tipo de análise un xeito de ampliar o seu campo de interese.

NATACIÓN SINCRONIZADA

A natación sincronizada ou ballet acuático implica o desenvolvemento de coreografías no auga acompañados de música tanto na superficie como debaixo do auga. Este deporte olímpico (o é desde 1984) é maioritariamente feminino (aínda que en Estados Unidos e Canadá ten maior participación masculina). Hai tres modalidades: individual, parellas e grupos. Os exercicios destacan por ser un conxunto de acrobacias e execucións de gran flexibilidade, coordinación e resistencia tanto fora como dentro do auga sempre en sintonía coa música (hai altofalantes subacuáticos para que as nadadoras poidan seguir escoitando a música debaixo do auga).

PATINAXE ARTÍSTICO

As súas orixes lévannos a Holanda no século XVII, cando os patinadores uniron patinaxe con danza buscando harmonía e estética nesta disciplina. Hai catro modalidades: individual masculino, individual feminino, por parellas e danza. Esta última é onde máis se traballan os aspectos artísticos xunto cos deportivos.













XIMNASIA RÍTMICA

A ximnasia rítmica é unha das seis disciplinas que se integran na ximnasia (rítmica, artística, trampolín, aeróbica, acrobática e xeral). A ximnasia rítmica nun principio acompañábase da música dun piano en directo e actualmente pasou do uso da música clásica xeneralizada á elección de repertorios máis actuais. Conta con dúas modalidades: individual e de conxunto e utilízanse diversos aparellos: cordo, aro, pelota, mazas e cinta.

EXCLUSIVO FEMININO? A ximnasia rítmica en principio é exclusivamente feminina. España é país pioneiro en admitir participantes masculinos. En 2009 a federación admitiu a Rubén Orihuela no campionato nacional.

Os exercicios ximnásticos combínanse coa música de maneira que o resultado sexa unha combinación técnica e artística. Unha das súas características é que ten moi en conta a música e os movementos artísticos e expresivos que a acompañan sen perder de vista a execución técnica dos exercicios.

OUTRAS DISCIPLINAS


Outras disciplinas non olímpicas como o patinaxe sobre rodas ou o capoeira. E tampouco esqueceremos o papel da música en actividades deportivas máis estendidas como o aeróbic, aquaerobic, pilates, running e ou spinning. Todas estas e outras modalidades axúdanse da música para apoiar os exercicios.



PINCELADAS DE METODOLOXÍA


De novo, ademais de aprender rugby tag, de xogar e divertirnos e de adestrar para o torneo de rugby de San Cidre, aprendemos metodoloxía, e dicir, formas e estratexias de organizar un grupo, adaptar materiais, situación...

Comezarei pola distribución do grupo, a formación de equipos.

Non sempre debemos deixar que os usuarios formen eles os grupos, xa que non se poderían enriquecer do que os outros compañeiros aportan o grupo; nin os debemos formar nos sempre, xa que coartaremos a libre elección.

Unha boa estratexia de formación de grupos e a que usou Eduardo, que consiste en nomear a uns cantos líderes que serán os encargados de formar os seus grupos. Facendo isto posibilitamos que as persoas máis tímidas participen, escollan... e é outra forma diferente de distribuír un grupo, evitando así pecharnos na monotonía e estancarnos no de sempre.

Outra estratexia metodolóxica moi interesante e imprescindible a hora de tratar cun grupo, é a adaptación do material, as instalacións e as actividades, as nosas necesidades.

Durante as sesións de lanzamentos, a maioría de nos adaptou o material e as instalacións existentes, para o que precisábamos.

Por exemplo, para a fase de volteos no lanzamento de xabalina usáronse picas, malia que as picas non sexan o material que se lanza habitualmente, pero era interesante usalas nesa situación.

Tamén nestas sesións adaptamos o espazo as nosas necesidades, creando as áreas de lanzamento con cordas en calquera dos lugares onde tivésemos que levar a cabo a sesión.

Un exemplo de adaptación dunha actividade podemos vela na variación das medidas do campo de rugby tag. Nos últimos partidos de Rugby tag, Eduardo acurtou o campo e fíxoo máis ancho, adaptándoo así ao que el pretendía que aprendésemos (solucións tácticas mediante a colocación no campo).

E xa para rematar, outra das cousas imprescindibles nunha sesión cun grupos e o tratamento transversal dos valores, a empatía...

É fundamental que dentro do grupo ninguén se sinta discriminado, apartado... feito que se soe dar cando falamos de actividades relacionadas coa condición física, xa que son moi evidentes os distintos niveis, e máis se usamos actividades de competición. Por iso debemos usar estratexias que non deixen a ninguén en evidencia, ademais de ensinar respecto, tolerancia, saber gañar e tamén saber perder, aos noso usuarios.



No torneo de rugby tag da pasada semana, no cal éramos catro equipo, enfrontámonos dous a dous, e de hai saíron os equipos que se enfrontarían polo ouro (os dous gañadores), e os dous que se enfrontarían pola prata (os dous que perderon), e desta forma, todos xogamos ata o final con esperanza de gañar algo. Polo tanto a nosa motivación seguía sendo alta e a sensación de perdedores desapareceu.

Outra estratexia de introdución de valores e empatía nunha sesión, é a asunción de roles. Se nos poñemos na situación de outra persoa é máis fácil empatizar con ela.


Esta estratexia e moi efectiva para a a comprensión do papel de árbitro, por iso é moi importante a hora de xogar deportes de equipo, que todos os membros do grupo asuman ese rol, e se dean conta do difícil que é ,e do que molestan as faltas de respecto e a presión dos xogadores.

domingo, 16 de marzo de 2014

HISTORIA DA MULLER NO DEPORTE


Si nos remontamos nin máis nin menos que tres mil anos atrás, cara ao 776 antes de Cristo na cidade de Olimpia (Grecia), darémonos conta de que durante moito tempo o deporte foi un terreo completamente vetado á muller. Xa por estes tempos, excluíase a participación das mulleres non só como deportistas senón tamén como espectadoras. Só as mulleres solteiras podían asistir aos xogos, e a pena para unha muller casada que observase aos atletas en acción era a morte, pois os atletas competían espidos, exhibindo os seus corpos como símbolo de perfección e dedicación.


Cando entramos de cheo na historia dos Xogos Olímpicos pódese mencionar que estes abriron as portas ás mulleres no ano 1900. O cambio fíxose evidente e real, malia que o seu gran estratega, Pierre Coubertin, argumentaba que a presenza da muller nun estadio resultaba antiestética, pouco interesante e incorrecta.

En 1900, a participación feminina limitouse única e exclusivamente ao golf e ao tenis en París, Francia. Estes xogos tiveron o mérito de agrupar un número impresionante de competidores, mil setenta, entre estes seis mulleres. A primeira laureada olímpica en tenis foi a señorita Cooper de Inglaterra.

SEÑORITA  COOPER DE INGLATERRA


O movemento deportivo feminino atopou unha abanderada, a francesa Alice Melliat, a cal convértese na primeira muller en obter o diploma que ata a data correspondía a remeiros de longa distancia. En 1917 Alice Melliat funda a Federación de Sociedades Femininas de Francia (FFSF) e máis tarde o 31 de outubro de 1921, co apoio de Estados Unidos, Gran Bretaña, Italia, Checoslovaquia e Francia, organiza a Federación Internacional Deportiva Feminina (FSFI).

ALICE MELLIAT


A FSFI,ao ver que a Federación Internacional de Atletismo (IAAF) non os escoitaba no sentido de incluír probas femininas nos Mundiais de Atletismo, organiza os primeiros Xogos Mundiais Femeninos no estadio Pershing de París o 20 de abril de 1922. Gotemburgos, Suecia en 1926 é sé dos segundos JJ.OO. femininos, evento que empezou a ser visto e seguido polos organizadores e dirixentes dos Xogos Olímpicos. A IAAF pretenderá acabar coa organización incluíndo os 100m e 880m, o salto de altura, o lanzamento de disco e as substitucións de 4x1000, nos Xogos Olímpicos de 1928 en Ámsterdam e asinando un protocolo de acordo coa IAAF.

Alice Melliat, non contenta coa pouca atención dos Olímpicos do 28 e o 32 ao seu movemento mundial, decide realizar en 1930 1934 os Xogos Mundiais Femininos en Praga Checoslovaquia e Londres respectivamente.

A FSFI disolveuse en 1938, pois as probas femininas aos poucos fóronse incluíndo nos Xogos Olímpicos e o atletismo feminino definitivamente irrompe triunfalmente no programa da IAAF.

Estados Unidos con 1.183 participantes, é o país que máis mulleres levou aos Xogos Olímpicos de Verán desde 1900 ata 1998, seguido de Gran Bretaña con 835, a dúas Alemaña con 744, Canadá 668, Unión Soviética/federación de Rusia 634, Australia 515, Xapón 499, Francia 483, Países Baixos 460, Italia 384. A Xogos Olímpicos de Inverno Estados Unidos 309, Canadá 221, Alemaña 186.

En definitiva, a muller vai logrando o seu importante papel nos xogos, brindando excepcionais espectáculos e logrando a admiración e expectación do mundo.

Mulleres como Nadia Comaneci, Mildred Didrickson, Fanny Blankers-Koen, Theresa Zabell, Marlene Ahrens, Evelyn Ashford, Maria Caridade Colon, Zola Budd, Mary Decker-Slanney, Sara Simeoni, Jeanatte Campbell escribiron o seu nome na historia deportiva dos Xogos Olímpicos.


NADIA COMANECI
Mildred Didrickson
 Fanny Blankers-Koen
Theresa Zabell


Marlene Ahrens
 Evelyn Ashford
Zola Budd


Sara Simeoni
Jeanatte Campbell