Malia que
aparentemente nunha carreira de vallas de diferentes distancias parece que non
cambia nada, isto non é así, e para ver as súas diferenzas axudareime dos
seguintes vídeos. Partindo destes e doutras fontes de información describirei
as características das diferentes carreiras.
100 m. vallas feminino, Moscow 2013
110 m. vallas masculino, Moscow 2013
400 m. vallas masculino, Moscow 2013
As diferenzas máis
evidentes que podemos ver nos anteriores vídeos son:
- Ao igual que nas carreiras lisas equivalentes, os corredores de 100 e 110 m. corren en liña recta e os de 400 m. corren en rectas e curvas, polo que se precisa facer unha compensación, xa que si non os corredores das rúas centrais terían menos metros que recorrer.
- Podemos apreciar que na carreira de 100 e 110 metros o levantamento de tronco logo da saída de tacos realizase moi rápido, habendo corredores e corredoras que xa na primeira batida miran ao fronte, mentres que na carreira de 400 m. podemos apreciar vagamente como os corredores ata o terceiro paso polo menos non empezan a colocarse na posición de carreira.
- En 100 metros vemos que antes da primeira valla as corredoras executan un total de 8 pasos, mentres que na de 400 m, malia que é difícil a súa apreciación, vemos que os corredores executan uns 22 pasos.
- Chamoume a atención que, malia que en todas as fontes que consultei vin que en 110 metros se realizaban 8 pasos antes da primeira valla, no vídeo anterior os corredores realizan só 7 pasos. E mirando máis vídeos e buscando máis información dinme conta de que é normal que os rapaces dean 7 pasos.
- Entre vallas, nas carreiras de 100 e 110 m. os corredores/as executan 3 pasos, usando sempre a mesma perna para o ataque, mentres que na proba de 400 m. algún corredor realiza 14 pasos entre vallas, e outros 15. Os corredores que realizan 14 pasos van alternando a perna de ataque, mentres que os que realizan 15 sempre atacan coa mesma perna, a maioría deles coa esquerda.
Unha vez analizados
os diferentes aspectos do vídeo paso as características e técnicas das
diferentes probas:
VALLAS 100 m. E
110 m.
Nº de vallas: 10
Altura das vallas:
o
100 mv (feminino) 84 cm
o
110 (masculino) 106 cm
Distancias entre vallas:
Saída a 1º valla
|
Entre vallas
|
Última valla ao final
|
|
100 mv (femininos)
|
13 m.
|
8,50 m.
|
10,50 m.
|
110 mv (masculinos)
|
13,72 m.
|
9,14 m.
|
14,02 m.
|
Execución
- Saída
A forma
de execución da saía é semellante a das probas lisas de velocidade, malia que o
ter que enfrontarse cun obstáculo a unha distancia relativamente cercana, é
preciso un control óptimo da carreira moito antes, para encontrarnos en disposición
de levar a cabo o primeiro paso da valla. Por iso, a elevación do tronco na
fase de aceleración realízase antes que nas probas de lisas de velocidade.
Os atletas nos primeiros pasos deben desenvolver
unha gran velocidade, dando 8 paso ata chegar a primeira valla no caso das
rapazas e 7 ou 8 pasos no caso dos rapaces.
A amplitude e zancada increméntase ata o 7º
paso e o 8º e lixeiramente máis corto para un bo ataque a valla.
- O paso de valla
A amplitude de franqueo
A distancia dende o punto de batida a valla é
maior que a do punto de caída da mesma.
A distancia de batida é máis ampla para evitar
golpear a valla ca perna de ataque e para buscar a maior velocidade de despegue
e a distancia de caída é menor por que o atleta ten presa por seguir correndo.
Unha batida cercana conleva un salto
vertical esaxerado, ao igual que unha caída demasiado lonxe provoca unha caída
pesada, provocando en ambos casos unha perda do ritmo e velocidade.
Último paso antes da valla
O último paso antes da valla acúrtase para
adiantar o CDG e para inclinar o tronco provocando unha maior velocidade
horizontal e unha maior velocidade de impulso.
En cambio, si se alargase o último paso
produciríase un retraso do CDG coa conseguinte perda de velocidade.
O penúltimo apoio debe ser intenso contra o
chan buscando unha recollida activa da perna.
Impulsión
antes da valla
A
velocidade de impulsión vese favorecida pola rápida elevación da perna de ataque
que se eleva alta e pregada. Esta elevación da perna de ataque será máis rápida
si o talón permanece cerca do glúteo.
Cando se
impulsa, todos os segmentos deben estar aliñados; o tronco en prolongación coa
perna de impulso encontrase inclinado uns 25º respecto a vertical de apoio. Esta inclinación
do tronco cara adiante
debe iniciarse antes da impulsión, xa que máis tarde será moi difícil logralo.
Tras o
despegue a inclinación do tronco acentuarase coa colaboración dos ombros e os
brazos.
Durante as
fases de apoio e de impulsión, os pes están orientados ao fronte. O
principiante, xa na batida, soe orientar os per cara fora.
Despegue
tras a impulsión
Tras a
impulsión, prodúcese unha ampla separación das pernas, que se debe manter ata
que o pe da perna de ataque sobrepase o travesaño da valla.
Nese
momento iniciase pasivamente a recollida da 2º perna, “sen que o xeonllo alcance
o travesaño antes que a cadeira” (si se precipita este movemento o CDG
retrasase e o atleta séntase).
A partir do momento en que a perna de
impulso sobrepasa o travesaño, a perna fai un movemento activo de recollida
buscando a liña de carreira.
Desde o impulso ata que o xeonllo e a
cadeira están a altura do travesaño, a acción da perna é máis relaxada, a
partir de que sobrepasa o travesaño, a perna é máis activa.
A perna de atrás ten a misión de propulsar
ao atleta mentres que a perna de adiante o guía, dirixindo o rumbo e iniciando
o seu descenso nada máis que o talón sobrepase o travesaño, buscando o chan o
máis rápido posible.
O brazo contrario a perna de ataque acaba
de extenderse ao mesmo tempo que a perna de ataque.
Franqueo da valla
O vallista ten que buscar a sensación de que
os seus ombros e a súa perna de paso se alonxan ao iniciar o franqueo produto
dun intenso e completo impulso dende o chan.
Cando as cadeiras se acercan a valla, a perna
e o pe de atrás realizan unha abducción e unha rotación externa ata chegar ao
borde da valla, e despois unha aducción me unha rotación interna cara diante
para salvar a valla.
O brazo
oposto a perna de ataque que antes estaba estendido cara o pe, desprazase cara
atrás de forma semiestendida, baixa e en pronación.
O outro
brazo ten un movemento moi breve colaborando ao equilibrio xeral xa que no seu
lado non ten que compensar apenas ningún movemento.
Descenso
tras o franqueo
A perna de
ataque nada máis pasar o travesaño provoca unha presión activa do muslo cara
abaixo e atrás, buscando a súa extensión cara o chan e un contacto rápido e
tenso que favorece a carreira posterior.
Cando a
perna de ataque se move cara abaixo e atrás, reacciónase endereitando a parte
superior do corpo. Sen embargo, unha certa inclinación cara adiante debese
manter para asegurar que ao aterrar o CDG do corpo caiga baixo a perna de
ataque ou lixeiramente diante dela.
Contacto co chan
A perna de
ataque toma contacto co chan de forma ríxida, como un bastón.
O xeonllo non se
flexiona e a amortiguación efectuase no nocello.
O atleta debe
buscar un aterraxe rápido, sentindo o apoio debaixo del.
A calidade da 1ª
zancada dependerá de que o aterraxe fose efectivo.
A 2ª perna
completa a aducción, rotación interna ata situar o xeonllo (alto e a fronte) na
dirección da cadeira, pois no momento de contacto co chan, o movemento de paso
ainda non se completou.
- Acción entre valla e valla
Nas carreiras cortas de
vallas, realízanse 3 pasos entre valla e valla e a máxima velocidade posible co
fin de atacar coa mesma perna.
É importante unha
correcta proporción e lonxitude de cada un dos pasos entre valla e valla que
influirá sobre a velocidade de carreira.
- Dende a última valla ata a chegada
Nas carreiras cortas de
vallas moitos atletas inician un adiantamento do tronco cara adiante como
consecuencia de chegadas moi apretadas.
VALLAS 400 m.
- A técnica
A técnica é semellante a
de 110 m. vallas, se ben o ataque é menos enérxico, o tronco está menos
flexionado e o voo é algo maior.
En 110 m. vallas a velocidade
é maior entre valla e valla mentras que na de 400 é máis importante o ritmo e a
lonxitude da zancada.
- O ritmo
A necesidade de ritmo ven dada por ter que
recorrer a distancia entre valla e valla cun número determinado de pasos que
debe ser alterada a velocidade o menos posible durante o paso de cada valla.
O atleta debe mecanizar estes recorridos,
formándose un patrón fixo de pasos co fin de atacar a valla coa maior precisión
e decisión. O primeiro obxectivo témolo no primeiro tramo, dende a saída a
primeira valla, onde se darán entre 21 e 23 (23 a 24 nas mulleres). Entre valla
e valla o número xeral sitúase entre 15 e 17 pasos (16 a 17 en mulleres), hai
atletas de élite que dan incluso 13 pasos. A razón de que o número de pasos
sexa impar é que se pode atacar a valla coa mesma perna sempre. O determinarse
por un número ou outro de pasos dependerá exclusivamente da velocidade do
vallista e da súa morfoloxía. En ocasións pódese ter presente a propia fatiga
na carreira e aumentar o número de pasos por exemplo, pasar de 15 a 17 pasos ou
incluso cambiar de perna de batida.
Por múltiples razóns será moi interesante que
o vallista saiba atacar con ambas pernas a valla: por unha excesiva fatiga, o
estado da pista, a velocidade do vento, desequilibrios inesperados, indecisións
inesperadas, etc...
BIBLIOGRAFÍA
BIBLIOGRAFÍA
- http://www.youtube.com/watch?v=sCJL1HOOnLY
- http://www.youtube.com/watch?v=h0nalKrQfZk
- http://www.youtube.com/watch?v=15HUPrGQD2Y
- http://concurso.cnice.mec.es/cnice2005/50_educacion_atletismo/curso/archivos/descripcion_100vallas.htm
- http://concurso.cnice.mec.es/cnice2005/50_educacion_atletismo/curso/archivos/descripcion_400vallas.htm
- http://pasionrcorrer.blogspot.com.es/2012/10/descripcion-tecnica-del-paso-de-vallas.html
- http://esportivo.wikispaces.com/file/view/APUNTES+ATLETISMO.pdf
- Apuntes de clase
Ningún comentario:
Publicar un comentario