EVOLUCIÓN HISTORICA
O lanzamento de
peso iniciouse a partir do lanzamento de
pedras. Ao redor de 1857 os ingleses empezan a desenvolver, continuándoo
posteriormente en EE.UU., pero sen poñerse de acordo no peso do artefacto, nin
nas condicións de lanzamento.
Instaurase
oficialmente como competición no 1850 nas escolas inglesas, pero o primeiro
lanzamento coñecido con rigor data do 1860, onde o británico Williams alcanzou
10,95 m. con unha bola de canón de 16 libras (7, 257 kg).
A incorporación olímpica
tivo lugar en Atenas 1896, onde se lanzaba o peso dende unha plataforma
cuadrangular de 7 pes (2, 135 m.) de lado. Nos xogos olímpicos de Estocolmo
1912, aparece o lanzamento “normal” con unha e outra man, onde a marca se
extrae da suma dos mellores lanzamentos con ambas mans.
Se analizamos a
evolución seguida por dita disciplina contemplamos que o primeiro lanzamento que se coñeceu realizouse dende parado,
encontrándose o lanzador de costas a zona de lanzamento e suxeitando o meso con
ambas mans, gravitando o peso da perna dereita a esquerda, atendendo a que coñecemos
como técnica lineal.
Posteriormente
prodúcese un desprazamento lateral, onde se da un avance previo do pe esquerdo,
polo que se produce a seguinte acción:
I-D-I-Lanzamento.
A finais da
última década do século XIX, ten lugar o desprazamento previo do pe dereito,
polo que resulta, D cruzándose
I-Lanzamento, se costas a liña ideal de lanzamento e lanzando a unha so
aman. Este primeiro lanzamento a unha so aman tivo lugar en 1965 e o maior expoñente
desta técnica foi GEORGE GRAY, quen superou por primeira ver a barreira dos 14
m. con un lanzamento de 14,38 m. en 1982.
WESLEY COE foi
quen superou os 15 m, utilizando a técnica anteriormente descrita, e que
recibiu o nome de “ortodoxa”.
Outro atleta que
cabe destacar nestas liñas é RALPK ROSE porque executou o primeiro lanzamento
homologado pola I.A.A.F. cunha distancia de 15,54 m.
Mentres tanto,
en Europa, seguíase a corrente sueca, que se caracterizaba por levar o braza
cara atrás ao final, pretendendo unha rotación do eixe lonxitudinal, dando
lugar a técnica de rotación. Aínda
que algún alemán e suecos partían de frete a dirección de lanzamento.
JACK TORRANCE,
en 1934, incorporou unha torsión de tronco ao caer tras o lanzamento, ampliando
así o recorrido do peso, para provocar unha maior aceleración final, ampliando
o rexistro de lanzamento de 16,80 ata 17,40. Esta técnica era utilizada de
forma similar en 1928 por EMIL HIRSCHELD.
Unha acentuación
maior da torsión lateral do tronco, coa colocación do pe dereito xirado ao
apoiar no centro do círculo, foi realizada por CHARLES FONVILLE, o que o levou
a aumentar a distancia de lanzamento a 17,68
Posteriormente apareceu
JAMES FUSCH, antes de que aparecese a figura de PARRY O´BRIAN. O primeiro
posuía unha marca de 17,79 a 17,95, mediante unha acentuación da torsión e da
diagonalidade do pe dereito, ademais de arrancar co tronco moi inclinado e
mantendo o peso lonxe do ombro ao inicio do desprazamento, para recupéralo ao
final do mesmo. O,Brian, na década
dos 50, pasou de 18 m. no 1953 a 19,30 no 1959. Ademais, este cobra a súa
importancia ao ser o creador da técnica dorsal, que é máis coñecida por levar o
seu nome. A súa característica principal é que se parte de costas a dirección
de lanzamento, co que aumentamos a velocidade de lanzamento e a forza de
impulsión, estimándose en case un metro de ganancia a vantaxe que proporcionaba
esta técnica.
Despois de
O´Brien, moitos lanzadores adoptan esta técnica, a que lle poñen matices
persoais, pero non chegan a constituirá unha nova técnica de lanzamento.
Coa aparición da
técnica dorsal, os lanzadores europeos desprazan aos americanos nos postos de
honor. Cabe destacar a figura de RANDY BERNES, xa que con técnica xiratoria
chegou ata os 23,12 m, actual record do mundo, pero con unha acusación de
doping pouco despois de haber realizado esta marca.
Destacar que a
técnica xiratoria merece un tratado especial, a pesar de que non se contemplan
demasiados datos históricos sobre ela. Estes datos aparecen por primeira vez
nos anos 40, co ameriaco OTIS CHANDLER ou da man do exipcio CHEBE FARAG ou do
libio SALEM EL CISR, adestrados polo grego IVÁN PSIAKIS. Posteriormente, nos
anos 60, aparecía o checo MALEK.
Pero si non
referimos ao seu máximo expoñente, ALEXANDER BARISCGNIKOV, en 1976 bateu o
record do mundo con 22 m., quen o usaba principalmente para conseguir un maior
recorrido da bola, así como unha maior aceleración final.
REGLAMENTO
·
PESO
O artefacto será
de ferro macizo, de latón ou de calquera outro material. Deberá ser esférico e
cunha superficie lisa, tendo as seguintes características dependendo do sexo:
Homes mulleres
Peso
mínimo 7,26 kg. 4 kg.
Diámetro
mínimo 100 mm.
95 mm.
Diámetro
máximo 130 mm.
110 mm.
·
AS
ÁREAS
Área de lanzamento
O diámetro do
círculo é de 2, 135. a máis corta en comparación ca dos outros lanzamentos,
xunto coa de martelo.
Ao non ser unha
técnica na que o movemento de rotación sexa dominante, carece de gaiola de
protección. A súa vez, a presenza dun contender vese explicado polo feito de
que no lanzamento de peso, o atleta
dispón de pouco espazo para moverse e que a súa forma de lanzar é en
traslación.
Está constituída
por un círculo ou plataforma, un aro metálico e un contenedor.
O lanzamento
efectuarase dende o interior do círculo de 2, 135 m. de diámetro, como xa
sinalamos, que está feito dun material resistente (cemento, madeira,
poliéster). Estará rodeado por un aro metálico de 20 mm. De altura. O círculo
está atravesado por unha liña de 5 cm. de ancho, que se prolonga ao exterior do
círculo 15 cm. por cada lado, delimitando unha parte anterior e unha parte
posterior do círculo. Disporá dun tope ou contenedor de 1, 22 m. de lonxitude,
de 112 mm. a 300. Mm. de ancho e de 98 mm. a 102 ,, de altura. Dito contenedor
será de forma curva, e estará firmemente asentado ao chan na parte exterior da
metade posterior do círculo.
Área de caída
É un sector de
40º delimitado por dúas liñas de cinco cm. de ancho, trazadas sobre o chan e
cuxa intersección ten lugar no centro do círculo.
· VALIDEZ DO LANZAMENTO
-O competidor
debe empezar o seu lanzamento a partir dunha posición estacionaria no círculo.
-O peso lanzarase
partindo o ombro (próximo ao pescozo) e con unha soa man.
-A man non pode
descender da posición anterior durante todo o lanzamento nin pode levarse cara
atrás respecto ao plano dos ombros.
-O atleta,
durante o lanzamento, non pode tocar a parte superior do aro que forma o
círculo, nin a parte superior do contenedor.
-O atleta non
pode saír do círculo antes de que o peso toque o chan e debe saír pola metade
anterior do círculo.
-O peso ten que
caer dentro da zona formada polo ángulo de 40º, medidos a partir do centro do
círculo.
·
MEDICIÓN
DO LANZAMENTO
A
medición debe realizarse inmediatamente despois do lanzamento. Situarase o cero
da cinta métrica sobre a marca máis próxima ao círculo deixado polo peso,
desenvolverase o instrumento de medida ata o centro do círculo e lerase a
medición non borde interior do aro metálico.
·
NÚMERO
DE INTENTOS
Cada competidor
dispón de un mínimo de tres intentos. Tras estes tres intentos, chamados
“clasificacións”, os oito mellores lanzadores teñen a posibilidade de efectuar
tres intentos suplementarios.
·
CLASIFICACIÓN
A clasificación
efectúase tendo en conta o mellor resultado realizado en estes seis intentos,(
ou tres intentos para os que non accederon a fase final).
En caso de
empate, o segundo mellor resultado logrado polos competidores é o que servirá
para desempatar. No caso de que o empate persista, terase en conta o terceiro
mellor resultado, e así sucesivamente.
·
SEGURIDADE
Como xa dixemos,
é unha disciplina que carece de gaiola de protección, pero ademais está
prohibido lanzar o peso dende o sector de caída ata o círculo, para devolvelo.
TÉCNICA
·
O
AGARRE DO PESO
Supoñendo que a
a perna forte do lanzador sexa a dereita, agarrará o peso na man dereita, onde
descansa na base dos dedos. Unha opción é que os tres dedos medios estean so
lixeiramente estendidos, mentres que o pulgar e o meñique danlle o apoio
lateral asegurando a posición de implemento. A outra opción é que todos os
dedos se axusten ao artefacto. O peso non debe estar firmemente agarrado, nin tampouco
debe rodar na palma da man.
A man que
suxeita o peso situarase na cavidade formada polo pescozo e a clavícula, de tal
forma que non descanse sobre o ombro, si non no lado do pescozo e baixo a mandíbula.
Algúns lanzadores colocan o peso máis cara a nuca e outros máis cara o mentón.
O cóbado esta
alto (perpendicular a articulación escapulohumeral) e adiantado. Dita posición
non será cambiada na inclinación cara adiante para iniciar o lanzamento,
momento no que o cóbado e o antebrazo están debaixo do implemento. Ademais,
esta é a posición que se manterá ata despois do lanzamento.
Por último a
cabeza permanece na súa posición normal.
Visto o agarre do peso pasaremos a analizar as diferentes técnicas de lanzamento e para elo usaremos o seguinte vídeo:
Visto o agarre do peso pasaremos a analizar as diferentes técnicas de lanzamento e para elo usaremos o seguinte vídeo:
·
TÉCNICA
O´BRIAN
-Fase de preparación
O lanzador
colócase de costas a área de lanzamento. O pe dereito sitúase no eixo de lanzamento. O peso do corpo repousa
principalmente sobre a perna dereita. A liña dos ombros está paralela ao chan.
O brazo esquerdo está situado cara diante co fin de provocar unha relaxación do
ombro correspondente.
O obxectivo da posta en movemento é vencer a inercia do conxunto lanzador-artefacto, para executar unha fase de dobre apoio cunha velocidade suplementaria. Despois, na posición base, prodúcese un desprazamento cara atrás. Dito desprazamento, lévase a cabo pola acción de pernas, e non por unha acción de ombros, o que dotará ao artefacto dunha velocidade dificilmente compatible coa colocación avanzada do tren inferior.
A continuación
ten lugar o inicio do agrupamento,
onde se leva o peso do corpo sobre a parte dianteira do pe dereito. Os dous
ombros intentan ir o máis lonxe posible cara a parte posterior do círculo (a perna
esquerda alóngase cara atrás para que o lanzador conserve o equilibrio).O que
se pretende é aumentar o camiño de lanzamento e unha posición óptima de cara ao
camiño ascendente que temos que cubrir.
Despois, ten
lugar o que é en si agrupamento, onde
a perna dereita estará en flexión de uns 120º e que os ombros chegan a poñerse
a altura das cadeiras, como termo medio, no momento da agrupación. Ademais, a
liña dos ombros e a da pelvis permanecen perpendiculares ao eixe de desprazamento.
O xeonllo esquerdo ven a altura do xeonllo dereito, pero sen ir máis aló. Por
último, as costas non deben encurvarse e iníciase a flexión da perna dereita.
Tras o
agrupamento ven o brinco, que é un desprazamento
corto (80-90 cm.) no que hai que conseguir unha velocidade de 2-3 m/s, iniciado
por unha extensión violenta da perna esquerda en dirección ao contenedor. O pe
dereito permanece longo tempo en contacto co círculo, ata a extensión máxima da
perna dereita, cuxo empurre é longo e vai dirixido cara ao contenedor, ademais
débese dirixir rapidamente cara atrás no maior tempo posible, para crear un
desequilibrio de todo o corpo cara atrás. O desprazamento non se iniciara nin
se acelera por unha acción do torso.
Durante toda
esta fase, a vista diríxese cara a parte posterior do círculo de modo que se
evite unha abertura prematura da liña dos ombros, que debe manterse cerrada.
Por último, tras
o brinco, na continuación no centro do círculo terá lugar o feito de que o pe
dereito volva máis rapidamente canto máis tempo empuxara. Volve cun ángulo de
100º en relación co eixe de lanzamento. O contacto dos pes co chan e case simultáneo.
-Fase de realización
Nesta fase,
debemos ter especial atención de cara a recepción do pe dereito no centro do
círculo, que a vertical do peso se encontre máis ala do pe dereito, que a perna
dereita estea flexionada, que nocello, xeonllo, pelvis e ombro do lado esquerdo
estean aliñados e que a liña dos ombros sexa cerrada.
A partir deste
momento, o sincronismo das accións é moi importante, xa que buscamos, por un
lado, un estiramento xeral e , por outro, a aceleración da velocidade adquirida
no transcurso do brinco.
Así, evitarmos calquera aceleración ou freado que distorsionen a execución do lanzamento.
A parte máis
importante recae sobre o nocello dereito, xa que é o punto de partida da cadea
de movemento. Séguese conservando un retraso dos ombros e o brazo lanzador grazas
a un mantemento cara a parte posterior do círculo. O empurre da perna dereita
permite trasladar o peso a outra perna e iniciar a subida da pelvis. A perna
esquerda non debe dobrarse, se non que debe aproveitar esa enerxía cinética
para rebotar. Entonces, a extensión-reacción da perna esquerda iníciase
producindo a ver un empurre cara arriba.
Mentres tanto, o
brazo esquerdo elévase violentamente na dirección do lanzamento, favorecendo a
extensión dos músculos da Caixa torácica e o estiramento dos músculos do ombro
que debe lanzar.
-Fase final
Nela,
pretendemos acelerar o peso bloqueando o lado esquerdo e ir o máis lonxe
posible na impulsión sobre o peso.
Cando o peito
vai cara adiante, o antebrazo esquerdo descende e bloquea o movemento dos
ombros que empezara na fase de dobre apoio. Así impide unha rotación do torso
que provocaría unha falta de ombro esquerdo.
Tras a
intervención en orde cronolóxico da cadea anteriormente nomeada, a última
aceleración dáse mediante un empurre dos dedos, o elemento máis fráxil pero
tamén máis rápido.
·
EN
ROTACIÓN
-Vantaxes
desta técnica:
·
O camiño de lanzamento
é máis longo
·
Conséguese maior
velocidade na fase de desprazamento
·
Precísase menos forza,
polo que se pode dedicar máis tempo a técnica e menos a musculación.
Debido a forza
centrífuga, o peso tende a saírse da traxectoria
·
Dita forza, manifestase
en maior medida na acción fina, resultando difícil para os atletas encontrar o
punto de empurre.
·
Maior inestabilidade
·
Existen puntos nos que
o peso se acelera no sentido contrario ao lanzamento.
-Fase preparatoria
En canto a
posición de saída, dicir que o atleta se sitúa de costas a área d lanzamento,
cos pes situados a un e outro lado do eixe de lanzamento, sendo a súa
separación lixeiramente superior a amplitude da pelvis. As pernas están
lixeiramente flexionadas. Por outro lado, o brazo esquerdo encontrase estirado
ao lado e equilibra a posición do lanzador e retrasará a rotación dos ombros.
O inicio do
movemento ten cabida cando o lanzador leva o peso do corpo da pe dereito ao pe
esquerdo, tendo o tronco inclinado cara adiante, polo que o peso se a lonxa do
eixe de rotación, adquirindo así unha maior velocidade. O peso do corpo
encóntrase por riba do pe de pivote, neste caso o esquerdo, co que o pe dereito
se despega do círculo e intenta colocarse no seu centro.
Tras haber
rematado o empurre, que debe provocar un desprazamento do peso do corpo cara a
parte anterior do círculo, a perna esquerda despégase no momento no que o pe
dereito en contacto co chan, producíndose unha fase de suspensión.
Ao longo da
suspensión, dúas rotacións contrarias reforzaranse: a rotación da pelvir e a
dos ombros. A rotación da pelvis cara a esquerda favorecerá a rotación dos
ombros cara a dereita, a cal tamén está reforzada polo cerre do brazo esquerdo.
A continuidade
do movemento ten lugar co traslado do pe esquerdo cerca do contenedor con gran
rapidez, posto que o contacto de ambos pes no chan debe ser case simultáneo.
-Fase de realización e fase final
Son idénticas as
do lanzamento en O,Brian.
BIBLIOGRAFÍA
APRENDEMOS A TÉCNICA EN DÚAS SESIÓNS
UNIDADE DIDÁCTICA: Lanzamento de peso Nº DE SESIÓN: 1
|
|
MATERIAL:
OBXECTIVOS:
CONTIDOS:
|
|
QUECEMENTO
|
|
TEMPO
5´
|
XERAL:
|
ESPECÍFICO:
|
|
PARTE
PRINCIPAL
|
|
TEMPO
20´
|
·
Explicación das áreas do lanzamento e
explicación e demostración da posición inicial, agarre do peso, e técnica completa.
·
Execución do lanzamento completo por
parte dos alumnos (toma de contacto inicial).
·
Execución do desplazamento e fase
final do lanzamento, sin basculación, nin agrupamento.
·
Execución da basculación, agrupamento
e desplazamento, sen xiro de tronco nin fase final.
·
Execución do lanzamento completo sen peso.
·
Execución do lanzamento completo con
peso.
|
VOLTA
A CALMA
|
|
TEMPO
5´
|
|
AVALIACIÓN:
A administración do tempo foi correcta, e os obxectivos foron cumplidos.
Quizais necesitase máis material para delimitar a área de lanzamento e caída.
|
|
|
UNIDADE DIDÁCTICA: Lanzamento de peso Nº DE SESIÓN: 2
|
|
|
MATERIAL:
OBXECTIVOS:
CONTIDOS:
|
|
|
QUECEMENTO
|
|
|
TEMPO
5´
|
XERAL:
|
|
ESPECÍFICO:
|
|
|
PARTE
PRINCIPAL
|
|
|
TEMPO
20´
|
·
Explicación sintetizada e
demostración da posición inicial, agarre do peso, e técnica completa, para
que recordasen o visto na sesión anterior.
·
Agrupamento e basculación: por
parellas, un lanza o peso rodando e o outro recolleo simulando o agrupamento
e a basculación. Realizarémolo con ambos lados.
·
Realizamos a basculación, o
agrupamento e o desplazamento, sen xiro de tronco, con ambos lados.
·
Realizamos só a cadéa cinética
(extensión se nocello, xeonllo e cadeira, con rotación de tronco, en acción
de catapulta) con ambos lados.
·
Execución do lanzamento completo sen peso.
·
Execución do lanzamento completo con
peso.
|
|
VOLTA
A CALMA
|
|
|
TEMPO
5´
|
|
|
AVALIACIÓN:
A administración do tempo foi correcta, e os obxectivos foron cumplidos. Ollo
cao prevención de riscos a hora dos lanzamentos!!!!
|
|
- Real Federación Española de Atletismo
- Bravo, J. y cols. (2000). Atletismo 3: Lanzamientos
-
http://www.youtube.com/watch?v=zT__XesemEA
Ningún comentario:
Publicar un comentario